Terapia integracji sensorycznej powstała w latach sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Jej twórcą była wybitna amerykańska psycholog, pedagog i terapeutka zajęciowa – dr Jean Ayres. Żyła ona w latach 1920 – 1988 w USA. Jako dziecko sama miała duże trudności w nauce, lecz dzięki ciężkiej pracy i uporze pokonała je i osiągnęła sukces.
Przez wiele lat pracowała ona z dziećmi z zaburzeniami rozwojowymi. Podczas swojej pracy obserwowała dzieci, starała się dotrzeć do neurofizjologicznego źródła ich problemów.
Dzięki swojej konsekwencji była liderem wśród terapeutów zajęciowych, neurobiologów. Brała udział w standaryzacji testów, terapii i badań naukowych. Efekty jej pracy doceniają do dnia dzisiejszego specjaliści na całym świecie. Gdy otrzymała post stypendium doktoranckie sformułowała swoją teorię dysfunkcji integracji sensorycznej.
Była profesorem pedagogiki specjalnej i terapii zajęciowej na Uniwersytecie w południowej Kalifornii. Pracowała z dziećmi oraz osobami dorosłymi z zaburzeniami umysłowymi i fizycznymi.
Swoim terapeutom mówiła:
„Neurologia mówi nam co należy robić podczas terapii, gdy znasz neurologię, możesz wybrać i opracować najbardziej adekwatny do sytuacji program terapeutyczny.”
Podczas swoich badań zawsze zastanawiała się:
„Jak to jest być wewnątrz mózgu dziecka, wewnątrz jego ciała? Co powoduje, że zachowuje się w ten sposób? Jak można poprawić tę sytuację?”
Podczas planowania terapii podkreślała:
„Zawsze musisz wiedzieć, co robisz, dlaczego wybrałeś tę specyficzną terapię, jakich oczekujesz rezultatów, w jaki sposób najlepiej stosować tę metodę, czy i kto postawił inną diagnozę.”(V Maas, Uczenie się poprzez zmysły.)
Podkreślam to i ja w swojej pracy, ponieważ w moim pojmowaniu terapii w tych słowach właśnie leży jej głęboki sens.
Tak jak Ayres każdy terapeuta powinien uczyć poprzez empatię, szacunek, integralne postrzeganie dziecka oraz na podstawie rzetelnie zdobytej nauki.
J Ayres opracowała naukowe podstawy integracji sensorycznej, stworzyła testy do badania rozwoju SI, zasady i sposoby terapii zaburzeń występujących w tym zakresie. Jej prace miały pionierski charakter w zakresie wyjaśnienia neuropatologii badanych zaburzeń. Dostarczyły one wiedzy na temat zrozumienia w jaki sposób rozwijają się umiejętności ruchowe w powiązaniu ze zmysłami, lecz co istotniejsze zapoznała nas z wiedzą dlaczego występują zaburzenia w ich funkcjonowaniu.
Jej pionierską pracę kontynuowała od 1947 roku Violet Maas. Była to wzorowa studentka, jak również współpracownica Ayres. Propagowała ona tą rzetelną wiedzę na całym świecie. Ukończyła Wydział Terapii Zajęciowej Uniwersytetu w Los Angeles w Kalifornii w 1947 roku i wkrótce została członkiem Amerykańskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych. W 1956 roku ukończyła Wydział Psychometrii, a w 1960 roku podyplomowe studia z zakresu Integracji Sensorycznej prowadzone przez dr Jean Ayres. W 1972 roku otrzymała uprawnienia do wykonywania testów badających poziom rozwoju i zaburzeń procesów integracji sensorycznej (SI) oraz prowadzenia szkoleń w tym zakresie. W 1993 roku po raz pierwszy zorganizowano szkolenie dla specjalistów w Polsce. Do 2005 roku Violet Maas przyjeżdżała do Polski systematycznie, aby szkolić naszych specjalistów, a także konsultowała naszych pacjentów i udzielała wskazówek dotyczących pracy z nimi.
Jedną z Polek, która zapoczątkowała metodę integracji sensorycznej jest dr n. med. Maria Borkowska – mianowana także przez V Maas superwizorem tejże metody.
(V Maas, Integracja sensoryczna a neuronauka- od narodzin do starości).
